به گزارش اتحادیه قالیبافان به نقل از بسیج سازندگی، راه انداختن بساط تاب بازي براي كودكان با استفاده از طناب و شاخه محكم يك درخت بخش ثابت جشن هاي تركمن هاست. آن روز اما جشن عيد قربان تركمن ها در روستاي «كرد آق قلا» به عزا تبديل شد. خديجه 7 ساله در تاب خوردن زياده روي كرد، طناب دور دستش پيچيد و بعد از يك دور چرخيدن بين زمين و آسمان، دست چپ دخترك از آرنج قطع شد.  

در حالي كه همگان براي آينده دخترك تاسف مي خوردند، «خديجه پقه» همان روز در بيمارستان مادرش را دلداري مي داد و مي گفت: «غصه قطع دستم را نخور، خواهي ديد كه بدون اين دست هم بهتر از بقيه زندگي مي كنم»! 
 

خديجه 7 ساله پس از مرخصي از بيمارستان و بهبود نسبي حالش، پاي دار قالي و چرخ خياطي نشست و به مرور همه فوت و فن هاي آن را آموخت. از همان دوران براي خودش درآمد مستقل داشت و به معيشت خانواده اش كمك مي كرد؛ در عين حال در كشاورزي هم عصاي دست پدرش بود. 
 

 
«خديجه پقه» با وجود نقص عضو به آساني ازدواج كرد. خودش مي گويد: «چرا فكر مي كنيد براي ازدواج با مشكل رو به رو بودم؟ من به همه ثابت كرده بودم كه با وجود نقص عضو از ديگران موثرترم. شوهرم به من گفت تو با وجود نقص عضو خيلي بيشتر از بقيه خانم ها فعاليت مي كني. اصلا به همين خاطر من را انتخاب كرد!» 
 

خانم پقه 6 فرزند دارد و به قول خودش يك دستي همه شان را به بهترين شكل بزرگ كرده است. نيازمندي فرزندان خديجه به او فراتر از «وابستگي» طبيعي هر فرزندي به مادر خويش است، بلكه كميت اين خانواده تركمن از پدر گرفته تا فرزندان بدون حضور خديجه لنگ است. 
 

 
«خديجه پقه» در 57 سالگي همچنان مشغول بافتن فرش، گليم، جاجيم و ... است و دست از كار و توليد نكشيده است. او در سوزن دوزي نيز تبحر دارد. خانم پقه سال هاست كه محصولاتش را در بازار مي فروشد و درآمد مناسبي از اين راه بدست مي آورد. دختران او نيز در كنار ادامه تحصيل در مقاطع عالي، كار قاليبافي و خياطي را به صورت جدي دنبال مي كنند.
 

 
خانم پقه معتقد است كار كردن احساس جواني و باور توانايي را در وجودش جاري مي كند. خودش مي گويد: «انسان سالم كه تكليفش معلوم است، حتي انسان هاي معلول هم نبايد بي كار باشند. كار روحيه آدم را مي سازد و نمي گذارد جسم و روح بيمار شود.»
 

او مي افزايد: «تا زنده هستم كار مي كنم. كساني كه تنبلي مي كنند و براي كار نكردن بهانه مي تراشند، خودشان را نابود مي كنند و خيلي زود پير و افسرده مي شوند. من با وجود قطع دست هيچگاه احساس نكردم از بقيه ضعيف تر هستم».
 

خانم پقه در ششمين دهه زندگي اش همچنان با علاقه در كنار شوهرش كشاورزي مي كند. آن ها 6 هكتار زمين كشاورزي دارند و به گندم و جو كشت مي كنند.

 
او هرازگاهي پاي درختي كه آن روز شاهد قطع شدن دستش بود، حاضر مي شود و به آن لبخند مي زند.

انتهای پیام/