به گزارش اتحادیه قالیبافان، اسناد و مدارکی در دست است که نشان می دهد بعد از سفال که دارای قدمتی بسیار طولانی است دستبافی را باید جزو اولین صنایع بشری دانست. وسایلی که در غار کمربند بهشهر بدست آمده و منسوب به ۶۰۰۰۰ سال قبل از میلاد است حکایت از آن دارد که رشت پشم به طور ابتدایی در آن زمان متداول بوده است. یک میله ریسندگی مفرغی نیز که متعلق به ۳۰۰۰ سال قبل از میلاد است و در تپه حصار دامغان کشف شده دال بر وجود صنعت مذکور در آن دوره میباشد. انسانهای نخستین برای رفع احتیاجاتشان با الیاف گیاهی، پوشاک، زیرانداز و ابزار شکار تهیه می کردند.

آنها توانستند با تنیدن الیاف به شیوه های گوناگون بافتهای متنوعی بوجود اورند . آثار مکشوفه متعلق به زمانهای نزدیکتر بیانگر پیشرفت این صنعت میباشد و هم اکنون نیز در هر یک از روستاها و شهرهای کشور دستبافانی را میتوان یافت که به کمک وسایل ابتدایی به تولید انواع و اقسام منسوجات مصرفی اشتغال دارند . انسانهای دوره های بعد جهت جزایر استفاده بهتر از الیاف برای تهیه لباس , بافتن به وسیله میل را ابداع کردند . این نوع بافت اولین بار در جزایر اسکاندیناوی توسط سلتهای شمال اروپا آغاز شده و به دلیل سهولت و قابلیت این بافت به سرعت در همه دنیا منتشر شده و اینک رفته رفته با پیشرفت صنعت و اختراع ماشینهای بافندگی از رونق افتاده و به فراموشی سپرده میشود. بشر اولیه غار نشین , از الیاف نرم گیاهانی که روزانه با آن برخورد داشت و پوست حویاناتی که شکار میگردد به عنوان پوشش و همچنین زیر اندازاستفاده مینمود . او رفته رفته در طی قرنها با روش تنیدن الیاف گیاهی آشنا شد و با بهره گیری از پشم حیواناتی که آنها را اهلی کرده بود مبادرت به ساختن نوعی نمد کرد.
تاکنون باستان شناسان و متخصصین از بافت نخستین قالیچه ها و اینکه چه قومی در ابتدا مبادرت به این کار کرده اند اطلاعات صحیحی به دست نیاورده اند.کهنه ترین نمونه قالیچه بافته شده مشهور به پازیک است که در سال ۱۹۴۸ میلادی به همت Rodenko باستان شناس روسی از گورهای قوم ایرانی تبار سکایی در منطقه پازیک در جنوب جبال آلتایی کشف شده است.
این فرش باستانی که از برکت یخبندان سیبری دو هزار و چهار صد سال به سلامت برقرار مانده بود اکنون در موزه (آرمیتاژ ) لنینگراد نگهداری می شود.

انتهای پیام/